De eerste keer dat ik iets hoorde over verklevingen, was toen ik met een darmafsluiting in het ziekenhuis terechtkwam, 7 maanden na een uitgebreide buikoperatie. Ik had toen al een week of zes steeds vreselijke pijnaanvallen, maar bij onderzoeken werd niets gevonden. Die aanvallen duurden steeds drie dagen, dan was het weer drie dagen weg en dan was de pijn er weer. Dit was in 1994. Op een gegeven moment ging de pijn niet na drie dagen weg. Ik verging van de pijn, was die week al bij de huisarts geweest. Die gooide het op een buikgriepje, ging wel over. Ik kreeg wat pijnstillers mee en verder moest ik het afwachten. Maar het ging niet beter, het werd alleen maar erger. Ik kon niets meer binnenhouden, zelfs het kleinste slokje water kwam er net zo snel weer uit. Tot ik op een nacht ontlasting begon over te geven. De volgende dag lag ik in het ziekenhuis, met een neussonde om mijn maag leeg te houden. Vijf dagen later was ik nog net zo ver en werd besloten tot een operatie. Het bleek een aardige puinhoop te zijn in mijn buik. De verklevingen werden tijdens deze operatie allemaal losgemaakt en ik kon weer aan mijn herstel gaan werken. Pas toen werd mij verteld dat verklevingen na operaties vaak voorkomen, maar dat het meestal geen probleem is. Er werd mij ook verteld dat het ook wel vaker op een darmafsluiting uitloopt, maar dat dat meestal pas jaren na een operatie is. Ik bleek er dus gewoon gevoeliger voor te zijn dan de meeste mensen.
Na deze darmafsluiting ging het eigenlijk heel goed met me, voor een paar jaar. Ik werkte weer, zij het een dag minder. Ik had nog wel regelmatig pijn, maar daar was best mee te leven. Ik merkte wel dat de hoeveelheid pijn erg afhankelijk was van wat ik deed, dus hield daar ook wel rekening mee.
In oktober 1997 begon ik pijn te krijgen in mijn rechterzij. Ik had vaak het gevoel dat er een soort knoop in mijn buik zat. Onderzoeken leverden weer eens niets op. Een half jaar later moest ik met spoed geopereerd worden, wegens buikvliesontsteking door een gesprongen abces. Naderhand kreeg ik te horen dat het moeilijk was geweest, omdat er zoveel verklevingen waren aangetroffen. Die hadden ze maar meteen weer zoveel mogelijk losgemaakt. Helaas duurde het nu niet zo lang voor ze terug waren. Acht weken na de operatie was ik weer net zover als ervoor, alleen nog een tikje erger. Ik ben weer gaan werken, maar hield het op den duur niet vol. Ook bleek er zich opnieuw een abces in mijn buik te ontwikkelen. Mijn arts wilde eigenlijk niet opereren. Ze was bang dat ze door de verklevingen niet goed kon zien wat ze deed, was bang per ongeluk in een darm te snijden of zo. Maar ik was er steeds slechter aan toe en toen bleek dat pijnstillers en andere medicijnen geen soelaas boden, werd er uiteindelijk toch weer geopereerd. Ook nu werden er weer verklevingen losgemaakt, maar ook nu was de pijn na een week of acht weer volop terug.
Toen kreeg ik dus te horen dat ik er maar mee moest leren leven. En dat doe ik dus maar. In 1999 ben ik uiteindelijk volledig afgekeurd.
Het grootste probleem bij mij is de pijn, vooral in de rechterzijde van mijn buik. De pijn verergert door rechtop zitten, staan en lopen. Zwaar tillen en andere zware lichamelijke inspanningen zijn uit den boze. Af en toe heb ik het gevoel dat er iets scheurt, als ik een onverhoedse beweging maak (je vastgrijpen als je van de trap valt, bijvoorbeeld). Ook heb ik het idee dat ze nog steeds lekker doorgroeien, uitbreiden.
Ik kom niet meer in het ziekenhuis, ze kunnen toch niets voor me doen. Ik gebruik met mate pijnstillers, probeer meestal om me maar gewoon een beetje rustig te houden, zodat de pijn niet al te erg wordt. Als mijn darmen er weer eens mee ophouden, ga ik ook niet meer naar de dokter, tenzij de aanval langer dan drie dagen duurt. En gelukkig heeft de Internet-zoektocht naar lotgenoten eindelijk resultaat opgeleverd, ik bleek toch niet de enige te zijn…
