In 1996 is het bij mij allemaal zo'n beetje begonnen. Toen ik in de avond thuis kwam van mijn werk, even snel een pizza weg gewerkt te hebben ging ik maar vroeg slapen. Toen ik rond middennacht wakker werd van pijn in mijn buik, heftige krampen ben ik al overgevend richting badkamer gegaan, waar de ellende allemaal begon. Het overgeven, misselijkheid en de pijn was zo hevig dat ik de volgende morgen bij kwam in diezelfde badkamer. Leeg en uitgeput probeerde ik een huisarts te bereiken, zonder succes. Omdat ik de laatste jaren nog nooit een arts nodig had, had ik op mijn huidige adres nog geen huisarts. Ik heb mijn moeder gebeld, ook zij had weinig succes, want of ze zaten vol of ik kon op vrij spreekuur komen, maar in die toestand kon ik dat niet redden. Uiteindelijk had mijn moeder via het maatschappelijk werk een huisarts gevonden waar ik direct terecht kon. Ze verwees me gelijk door naar het ziekenhuis gezien zij een ileus constateerde. In het ziekenhuis aangekomen werden direct foto's gemaakt en een opname volgde. Aan het infuus en dagen lang niet drinken en eten. Afwachten. Een jaar ging het goed, tot september 1997. Een zelfde aanval, veel pijn, misselijk en flink beroerd. Naar de huisarts waar ik me inmiddels had aangemeld, naar het ziekenhuis en weer een opname volgde. Daarna is dat periodiek terug gekomen, die ziekenhuisopnames. Gesteld werd dat ik verklevingen had, na vele onderzoeken en bezoek aan artsen. Ik kwam via een chirurg waar ik onder behandeling was bij zijn collega chirurg die met een landelijk onderzoek deelnam, (zie hoofdstuk "onderzoeken") onderdeel van dit onderzoek was een operatie, wat ik dus ook heb ondergaan, hierbij zijn de verklevingen losgemaakt. Drie maanden ging het goed, daarna volgde dagelijkse klachten, pijn, krampen, misselijk etc. etc. Na aanvaringen met arts-assistenten en co-assistenten, welke naar mij enorm veel onbegrip toonde, ben ik voor een second opinion naar het UMC (universitair medisch centrum) in Utrecht geweest. Daar heb ik een professor gesproken welke zeer veel ervaringen zou hebben met verklevingen, maar zijn stelling was duidelijk: "Hier doe ik niets aan!!!". Duidelijk was voor mij dus dat ik hier verder mee moest leren leven. Gelukkig heb ik een zeer goed MDL arts welke alle erkenning rond dit ziektebeeld bevestigd. De verklevingen bij mij hebben veroorzaakt dat deze de maagsappen/inhoud omhoog drukken welke weer veroorzaken dat deze in de slokdarm komen welke weer voor een ontsteking hebben gezorgd. Medicijnen welke ik hier tegen gebruik mogen geen baat hebben.
De laatste jaren bestaan alleen nog maar met het in stand houden van een spoedige voortgang in het darmkanaal om zg. ophoping te voorkomen. Het geheel heeft een flinke inpact op mij, zowel lichamelijk als psychisch is het elke dag weer een confrontatie met wat je heb. Ziek ben je niet, maar gehandicapt, en ik ben heel blij dat ik nog steeds hoor dat mensen niet kunnen zien wat ik heb en wat ik doormaak. De aanvallen van pijn, beroerd zijn, krampen etc. hou ik gelukkig zelf nog wel in de hand, waar ik eerder in paniek raakte en richting ziekenhuis ging vertoef ik nu dagen lang op de bank om zo maar de darmen weer tot rust te brengen.
