Ook ik zou graag mijn verhaal kwijt willen. Verklevingen kunnen ook al op zeer jonge leeftijd voorkomen. Mijn zoontje, nu bijna 4, heeft er ook last van. Ik zal proberen het verhaal zo beknopt mogelijk te vertellen, wat niet mee valt want het heeft een hele inpact op zo'n jong kind en de familie.
Op zaterdag avond 23 februari 2002 is ons zoontje niet lekker, hij ligt op de bank en geeft buikpijn aan. Er heerst buikgriep dus daar denken we dan ook aan. De zondag is al niets beter, het verslechterd alleen maar. Zo zijn we ook de maandag in gegaan en wanneer het nog slechter met hem gaat besluiten we de artsen post te bellen. We mogen even langs komen. De man onderzoekt onze zoon en constateert koorts en een opgezet buikje. Ook deze arts vermoed een buikgriep, en stuurt ons naar huis met de mededeling dat we hem maar goed in de gaten moeten houden en mochten we het niet vertrouwen we dan de volgende dag onze huisarts maar moeten bellen. De dinsdag word het er niet beterder op maar omdat je ook niet te bezorgt wilt overkomen als moeder wil ik het nog wat aan zien. Op woensdag ochtend kan ik het niet meer aanzien. Onze zoon drinkt niet meer,eet niet meer, plast en poept niet meer, en ligt te kermen op de bank. Ik bel onze eigen huisarts, maar deze is die dag alleen voor spoedgevallen bereikbaar. Wat moet je dan..? Ik kijk naar mijn zoon en ik denk: wat er ook gebeurd ze zullen naar hem kijken. Dus ik bel opnieuw en mag gelukkig direct komen. Wel moet ik ook wat urine van hem meenemen en gelukkig kan hij dat nog net opbrengen. Aangekomen bij de huisarts kijkt de assistente de urine na en daar is niets aan te vinden. De huisarts roept ons binnen en bij de aanblik van onze zoon zegt hij direct dat hij ernstig ziek is. Hij onderzoekt hem en constateert een zeer opgezwollen buikje waar totaal geen geluid meer inzit. Hij belt direct met het ziekenhuis en stuurt ons door naar de kinderarts. Gelukkig onze eigen kinderarts! Wat ons mannetje nu mankeerde kon hij nog niet zeggen maar de huisarts dacht aan een afsluiting van een van de darmen. In het ziekenhuis aangekomen word ons mannetje meegenomen voor onderzoek, en gelukkig mogen we overal bij zijn.Er worden foto"s gemaakt van zijn buikje. Het is in zijn buik zo'n rommel dat de ingewanden niet te zien zijn en er word dan ook met spoed een echo gemaakt. terwijl de echo gemaakt wordt belt de kinderarts met de chirurg. Ons kereltje moet met spoed naar de ok. De chirurg komt snel bij ons en zegt nog niet te weten wat er aan de hand is. Ze vermoed een ontstoken appendices maar weet het niet zeker omdat ons kereltje pas 2 jaar en 9 maanden is en dit op die leeftijd nauwelijks voorkomt. 1.5 uur later belt de chirurg ons vanuit de ok op: hij is nu stabiel en gaat naar de vercouver kamer. U heeft geluk dat u zoontje nog heeft. Hij had een geperforeerde appendices,zijn buikvlies is ontstoken, zijn lever en nieren liggen stil, en u had geen uur later moeten komen dan was u uw kindje kwijt geweest! Wat er dan door je heen gaat!
Zo ziek als een kind kan zijn zo snel kunnen ze ook weer herstellen. Na 10 dagen mogen we hem weer mee naar huis nemen. Het gaat redelijk met hem en het zal zijn tijd nodig hebben.
Na 8 dagen gaat het weer slechter met hem, en bellen we het ziekenhuis. We moeten meteen komen. Na de bloed uitslagen blijkt dat de ontsteking nog niet verdwenen is en ons mannetje wordt weer opgenomen. Hij moet weer 6 dagen blijven en word weer behandelt met antibiotica via zijn infuus. We mogen na 6 dagen weer naar huis. We zijn wederom weer 10 thuis als hij weer ziek wordt en pijn heeft. We vertrouwen het niet en bellen de huisartsen post. We mogen komen. Het is die dag tweede paasdag en het is 22.00 uur in de avond. Die huisarts die er toen was vond het allemaal wel meevallen. Ons kereltje had geen koorts dus zal hij wel gewoon een griepje hebben. De chirurg had gezegd tegen ons dat wanneer we het niet vertrouwen we altijd naar het ziekenhuis moeten komen. Dus ik sta erop dat hij ons doorstuurt. De man belt naar de EHBO en zegt: Ik heb hier de moeder van x En om mevrouwtje een beetje gerust te stellen moeten jullie maar even naar hem kijken. Ik heb niets meer gezegd en ben meteen naar de EHBO gegaan. Weer bloed onderzoeken en foto"s. Het vermoeden bestaat op een ileus. Er word gestart met een klysma. De volgende dag weer 2 maar deze slaan al niet meer aan. Om 18.15 uur word ons mannetje weer met spoed de ok binnen gereden en om 21.30 uur krijgen we hem eindelijk terug. Dubbele ileus als gevolg van de buikvlies ontsteking en de vorige operatie. Na 7 dagen mogen we weer naar huis.
Nu,1 jaar later, gaat het wel beter met hem. Pijn heeft hij nog steeds en moe is hij ook heel snel. Eten en drinken veroorzaakt ook pijn en een opgeblazen buikje. Ook zijn ontlasting is een probleem. De kans op herhalingen van een ileus zijn groot net als de verklevingen daar zijn we al voor gewaarschuwd. Gelukkig hebben we ons mannetje nog en wat de toekomst brengt dat zien we dan wel weer.
