Vijf jaar geleden onderging ik na een miskraam een curettage. Tijdens de curettage perforeerde de gynaecoloog mijn baarmoeder en bekeek meteen mijn buikholte d.m.v. een laparoscopie. Hij zag hierbij geen afwijkingen en ik werd ter observatie opgenomen voor 24 uur. Al gauw verslechterde mijn toestand maar de verpleegkundigen weten dit aan naweeën. Na drie dagen was ik er zo slecht aan toe dat men toch besloot om opnieuw via een laparoscopie de buikholte te inspecteren. Toen ik al bij de anesthesie was kwam de chirurg binnen dat ze de uitslag van de curettage binnen hadden en dat er darmweefsel in zat. Men heeft toen een grote buikoperatie verricht waarbij een stukje dunne darm verwijderd is waarin een perforatie zat. Ook hebben ze de hele buikholte gespoeld want die was ontstoken door het dunne darmsap. Nadien ben ik nog een keer gecuretteerd omdat de curettage niet goed afgemaakt was en de resten voor ontstekingsverschijnselen zorgden.
Eigenlijk herstelde ik vrij snel na al deze toestanden. Het enige waar ik last van bleef houden was kortademigheid, waar ik voorheen nooit last van had gehad. Na een aantal maanden kwam ik "toevallig" bij de longarts terecht wegens een longontsteking en het balletje ging toen rollen. Na vele onderzoeken van de longarts en een longfysioloog bleek dat ik verklevingen bij mijn rechterlong had. Na de operatie aan de dunne darm had ik een abces(holte gevuld met pus) bij de lever en deze was na een aantal dagen vanzelf geknapt. Dit pus heeft zich door kleine ruimtes in het middenrif heen geperst en verklevingen veroorzaakt. Hierdoor zit mijn long vast aan mijn middenrif waardoor ik een longinhoud heb van 60 %. Je kunt hier operatief iets aan doen maar de longfysioloog raadde mij dat af omdat ook dit de nodige risico's heeft. Hij adviseerde mij te gaan hardlopen om mijn longen in optimale conditie te houden, dit doe ik nu al een aantal jaren.
Na een aantal maanden begon ik last te krijgen van misselijkheid. Dit werd op een bepaald moment zo erg dat ik bij een gastro-enteroloog terecht kwam. Hij dacht meteen dat dit door adhesies kwam maar heeft wel eerst onderzoeken gedaan om andere oorzaken uit te sluiten(maag- en darmonderzoeken). Hier kwam niets uit en hij stuurde mij door naar een chirurg. die juist op dat moment een onderzoek deed naar een anti-verklevingsmiddel. Na een aantal weken onderging ik mijn eerste laparoscopie en de chirurg kwam me naderhand vertellen dat ik in mijn hele buik vele verklevingen had. Dat was, hoe raar het ook klinkt, een opluchting. Ik was blij dat er een oorzaak was gevonden voor mijn klachten. Hij had de ergste weggehaald, herhaalde dit een aantal weken nogmaals en keek tegelijkertijd of de vorige weggehaalde verklevingen waren weggebleven. Later bleek dat zijn onderzoek vooral ging om het kleine bekken, en daar had ik geen klachten. Er was aan mijn dunne darmverklevingen niet zo veel gedaan.
Al snel kwam ik tot de conclusie dat dit weinig geholpen had en ik besloot om er maar mee te leren leven. Afgelopen zomer was ik zoveel afgevallen en voelde ik me zo vaak ontzettend beroerd dat ik vond dat mijn kwaliteit van leven niet meer genoeg was om er niets aan te doen. Dus toch weer contact gezocht met een chirurg en hij besloot eigenlijk meteen na mijn verhaal mij te willen opereren. Ik had zo vaak een sub-ileus en was bijna de hele dag misselijk. In november ben ik geopereerd en heeft de chirurg mijn hele dunne darm adhesie vrij gemaakt. Wel met van te voren de mededeling dat er altijd weer verklevingen terug komen en dat hij geen garantie gaf dat het zou helpen. We zijn nu een aantal maanden verder en het gaat iets beter. Ik ben nog wel regelmatig misselijk en kan nog steeds niet veel eten maar het is te dragen. En ik geniet met volle teugen van de dagen dat ik me goed voel, want ik weet dat de kans bestaat dat het weer allemaal terugkomt.
Aan mijn buitenkant valt niet veel te zien, behalve dat ik veel ben afgevallen en littekens op mijn buik heb. Voor mijn omgeving is het dan ook moeilijk te begrijpen wat ik precies mankeer en vooral in het begin heb ik daar veel last van gehad. Mensen die je vragen of je geen eetziekte hebt, of mensen die je voorzichtig(of niet!) vragen of het niet allemaal psychisch is.
Het maakt me allemaal niet meer uit, ik moet hier mee leven. En ik vind het erg prettig dat er nu een site is waarop meer over adhesies te lezen is, en waarop je mensen vindt die hetzelfde hebben.
