Zeven jaar geleden ben ik, door een foute diagnose te laat aan mijn blindedarm geopereerd.
Deze bleek al 24 uur gesprongen te zijn.
Op de OK heb ik ook nog een OK-bacterie opgelopen, die samen met de gesprongen blindedarm ervoor hebben gezorgd dat ik een buikvliesontsteking heb gekregen.
Nadat ik drie weken in het ziekenhuis heb doorgebracht, mocht ik met een open wond in mijn buik wel naar huis.
Die wond moest dan drie keer per dag gespoeld worden.
Doordat die wond daarna vanzelf is dichtgegroeid, zijn er allemaal gaten in mijn buik en buikvlies ontstaan.
Enkele maanden nadat de wond dichtgegroeid was, bleek ik zwanger te zijn
doordat er in het ziekenhuis vergeten was mij te vertellen dat de anticonceptiepil, samen met de overige medicijnen die ik slikte, niet werkte!
Voor mijn conditie van mijn buik was dat niet echt geweldig natuurlijk.
Vlak na de bevalling had ik voor de eerste keer een ileus(verkleving), die operatief netjes is verwijderd.
Enkele maanden later herhaalde zich dit voorval weer en kreeg ik weer een verkleving. Opnieuw een operatie!
Deze keer is er een matje op mijn buikvlies geplaatst.
Hierna mocht ik zeker 6 maanden niets doen, zodat het matje goed kon hechten.
Deze ingreep is nu in totaal 13 keer herhaald waarbij nog 5 keer een ileus is verwijderd.
Iedere keer werd dezelfde wond open gemaakt, met als gevolg dat ik aan de rechter kant van mijn buik geen gevoel meer had.
Twee jaar geleden werd ik met spoed opgenomen omdat mijn blaas niet meer werkte en ik ook niet meer op mijn rechterbeen kon staan.
Technisch gezien was er met mijn blaas niets aan de hand, maar door de verklevingen funktioneerde hij niet meer.
In mijn been had ik geen gevoel en dus geen kracht meer. Na drie weken op de afdeling neurologie te hebben gelegen, werd mij verteld dat ik reflex sympatiche dystrofie had. En daar was de kous mee af.
Ook aan mijn blaas konden zij niets meer doen en ik moest er maar mee leren leven.
De maanden daarna heb ik in een ziekenhuisbed voor het raam in mijn woonkamer doorgebracht.Er kwam zes keer per dag een wijkverpleegkundige die dan mijn blaas kwam legen.
Opnieuw bleek er een breuk in mijn buikvlies te zitten en ik moest alweer geopereerd worden.
Tijdens de ingreep kwamen ze erachter dat er een zenuwbaan bekneld zat door de verklevingen. De zenuw werd losgesneden. Daardoor is de functie weer een beetje teruggekomen, maar het was te erg beschadigd om weer helemaal normaal te functioneren.
Mijn been is nu aardig hersteld. Ik heb alleen nog wat krachtverlies maar het gevoel erin is nooit meer goed gekomen.
Maar ik kan weer lopen en dat is voor mij heel veel waard.
Enkele maanden later begonnen ook mijn darmen op te spelen; zij werkten niet goed meer.
Na veel onderzoeken zijn ze erachter gekomen, dat mijn darmen bijna geheel niet meer werkten en kreeg ik daarom laxeermiddelen. Maar na enige tijd gaven die geen enkel resultaat meer en kreeg ik verstoppingsproblemen.
Doordat ik helemaal vol kwam te zitten, ging ik overgeven. Mijn maag kon het niet meer aan en ging tegenwerken. Tot het moment dat ik zo vol raakte dat ik ontlasting ging overgeven.
Tijdens de onderzoeken en de vorige operaties is gebleken dat mijn buik heel erg vol zit met vliezen en strengen.
De verklevingen zitten ook aan mijn darmen vast maar tevens in mijn darmen.
Doordat ik meerdere keren een ileus heb gehad en daardoor ook stukjes darm moesten worden verwijderd, zitten er nu ook verklevingen aan de binnenkant van mijn darmen.
Het ziekenhuis waar ik onder behandeling was, kon er niets meer mee en ze hadden zoiets van: "Leer er maar mee leven".
Maar dit is geen leven, iedere dag krom lopen van de pijn.
Ook is mij verteld dat een nieuwe ingreep erg veel risico's met zich mee zou brengen.
Het is dus te hopen dat dat nog even niet nodig is.
