het is bij mij allemaal begonnen toen ik geopereerd ben aan mijn blinde darm.
toen ik 2 weken thuis was vertelde ik m'n moeder dat het leek alsof mijn blinde darm er nog steeds in zat, maar ik besteedde er verder geen aandacht meer aan.
IK was toen 15 en nu ben ik 34.
Ongeveer een half jaar na die blinde darm-operatie begon het dus echt, ik stond echt van de ene op de andere minuut op z'n kop in bed!
hup de huisarts gebeld, die kwam meteen, en zag dat het heel erg slecht met me gesteld was, ik was doodziek, mijn onlasting kwam dus via mijn mond naar buiten, ik moest steeds overgeven.
de ambulance werd geregeld, ik moest met spoed naar het ziekenhuis, daar aangekomen wisten ze na allerlei onderzoeken (maag-darmslang)(bloed) nog steeds niet wat ik had,
op echo's konden ze niks zien, maar dat klinkt adhaesie-patienten natuurlijk bekend in de oren.
ze dachten ook wel dat het een maagperforatie zou kunnen zijn, maar aangezien ik daarvoor nog erg jong was, gingen ze verder zoeken, ik kreeg een kijkoperatie,
wat bleek een gedeelte (30 cm) van mijn dunne darm was helemaal afgestorven, en wel door de vele verklevingen!
door deze opknapbeurt ging het beter met me, tot we weer een half jaar verder waren, ik kreeg weer buikklachten, hup een verwijskaart voor de chirurg en het gedoe begon opnieuw, ik werd voor onderzoeken (jawel de bekende maagslang en de darmslang- echo bloedonderzoek, maar alles was volgens hun ok, maar ik had pijn.
ze zeiden dat ik het allemaal verzon want ze konden niks vinden, op ons aandringen werder een kijkoperatie gedaan, wat bleek, mijn buik zat alweer vol verklevingen, deze hebben ze losgemaakt, toen ging het weer prima. Dit is dus nu al een keer of 7 gebeurd,gelukkig dat ik de pijn van mijn verklevingen zo goed herken, dat ik weet wat het is maar in het ziekenhuis denkt er altijd wel een of ander persoon dat het misschien wel iets andrs kan zijn.
NIET DUS, ik heb altijd gelijk gehad, de pijn die bij verklevingen hoort, is heeeel pijnlijk en heeel anders als gewoon buikpijn,degene die het hebben meegemaakt weten wat ik bedoel, die pijn gun je je ergste vijand nog niet!!Gelukkig ben ik op tijd geweest met het naar het ziekenhuis gaan als ik weer een tijdje last had van de buikklachten, zodat mijn darmen verder niet zijn aangetast, maarja ik mis toch al 30 cm.Toen kwam het moment waarop we aan kinderen wilde beginnen,het lukte maar niet (2 jaar ), ik kreeg weer buikpijnen, ben geopereerd aan jawel verklevingen, en 2 maanden later was ik in verwachting!!

ik zal je vertellen dat ik me nog nooit zo goed he gevoeld als toen ik zwanger was, helemaal geen buikpijn, terwijl ik altijd wel wat pijn voell, maar daar raak je aan gewend.
ik heb sinds die tijd bijna geen klachten meer gehad (even afkloppen!),tenminste geen noemenswaardige.Terwijl ik toch weet dat ik er nooit meer vanaf kom, tenminste ,dat is me al vaak verteld, zo van tot de volgende keer maar weer.
Omdat artsen er zelf bijna geen verstand van hebben kom je als adhaesie-patient ook niet echt verder, ik weet wel nog dat ik een keer een prednisonkuur heb gehad, maar dit heeft helemaal niet geholpen, ook werdt mij verteld dat er iets was met m'n bijnierschorshormoon,en dat daarom het bindweefsel zo snel groeide??Wat daar verder van waar is weet ik niet. Ik heb het idee dat de artsen ook maar wat doen om je te helpen, maar zo werkt het voor een patient niet..
deze heeft vragen, maar worden afgedaan met : leef er maar mee leven.
Nou dat doe ik dus maar,
Ik hoop dat er wel een keer gedegen onderzoek wordt gedaan naar deze zeer vervelende kwaal, en misschien dat er een medicijn ef iets op de markt komt, om deze ellende te voorkomen.
Ook wil ik de artsen op hun hart drukken, dat als ze buikoperaties doen van tevoren aan de patient te vertellen dat er een kans bestaat dat er verklevingen kunnen ontstaan.
Zodat die mensen als ze klachten hebben, aan de bel kunnen trekken, en bij onderzoeken in het ziekenhuis of huisarts zeggen dat het misschien verklevingen kunnen zijn.
Dan wordt er eerder opgelet en de mensen een hoop pijn bespaard .
tegen iedereen wil ik zeggen ,laat je niet voor de gek houden, je kent je eigen lichaam het beste!!
Ik heb nu tegen mijn chirurg verteld dat ik als ik weer klachten heb, geen maag/darm onderzoeken wil, omdat ik zelf heel goed weet en voel dat het verklevingen zijn,
en ze opde foto's toch niks kunnen zien, dus is dat verspilde tijd en geld!! Artsen moeten mensen in hun waarde laten, en aanneme dat deze mensen hun lichaam heeeeel erg goed kennen.